ква́кер, -а, мн. -ы, -аў, м.

Паслядоўнік адной з пратэстанцкіх рэлігійных сектаў, якая адвяргае царкоўныя абрады (у ЗША, Англіі і некаторых іншых краінах).

|| прым. ква́керскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ква́кер

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ква́кер ква́керы
Р. ква́кера ква́кераў
Д. ква́керу ква́керам
В. ква́кера ква́кераў
Т. ква́керам ква́керамі
М. ква́керу ква́керах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ква́кер м., рел. ква́кер

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ква́кер рел. ква́кер, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ква́кер, ‑а, м.

Член хрысціянскай рэлігійнай секты, пашыранай у Англіі і ЗША.

[Англ. quaker.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ква́керка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Жан. да квакер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)