каўка́зскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. каўка́зскі каўка́зская каўка́зскае каўка́зскія
Р. каўка́зскага каўка́зскай
каўка́зскае		 каўка́зскага каўка́зскіх
Д. каўка́зскаму каўка́зскай каўка́зскаму каўка́зскім
В. каўка́зскі (неадуш.)
каўка́зскага (адуш.)		 каўка́зскую каўка́зскае каўка́зскія (неадуш.)
каўка́зскіх (адуш.)
Т. каўка́зскім каўка́зскай
каўка́зскаю		 каўка́зскім каўка́зскімі
М. каўка́зскім каўка́зскай каўка́зскім каўка́зскіх

Крыніцы: piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

каўка́зскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Каўказа, каўказцаў, належыць ім. Каўказскія горы. Каўказскія народы. Каўказская прырода.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каўка́зец, -зца, мн. -зцы, -зцаў, м.

Ураджэнец, жыхар Каўказа.

|| ж. каўка́зка, -і, ДМ -зцы, мн. -і, -зак.

|| прым. каўка́зскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

азія́цка-каўка́зскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. азія́цка-каўка́зскі азія́цка-каўка́зская азія́цка-каўка́зскае азія́цка-каўка́зскія
Р. азія́цка-каўка́зскага азія́цка-каўка́зскай
азія́цка-каўка́зскае		 азія́цка-каўка́зскага азія́цка-каўка́зскіх
Д. азія́цка-каўка́зскаму азія́цка-каўка́зскай азія́цка-каўка́зскаму азія́цка-каўка́зскім
В. азія́цка-каўка́зскі (неадуш.)
азія́цка-каўка́зскага (адуш.)		 азія́цка-каўка́зскую азія́цка-каўка́зскае азія́цка-каўка́зскія (неадуш.)
азія́цка-каўка́зскіх (адуш.)
Т. азія́цка-каўка́зскім азія́цка-каўка́зскай
азія́цка-каўка́зскаю		 азія́цка-каўка́зскім азія́цка-каўка́зскімі
М. азія́цка-каўка́зскім азія́цка-каўка́зскай азія́цка-каўка́зскім азія́цка-каўка́зскіх

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

балка́на-каўка́зскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. балка́на-каўка́зскі балка́на-каўка́зская балка́на-каўка́зскае балка́на-каўка́зскія
Р. балка́на-каўка́зскага балка́на-каўка́зскай
балка́на-каўка́зскае		 балка́на-каўка́зскага балка́на-каўка́зскіх
Д. балка́на-каўка́зскаму балка́на-каўка́зскай балка́на-каўка́зскаму балка́на-каўка́зскім
В. балка́на-каўка́зскі (неадуш.)
балка́на-каўка́зскага (адуш.)		 балка́на-каўка́зскую балка́на-каўка́зскае балка́на-каўка́зскія (неадуш.)
балка́на-каўка́зскіх (адуш.)
Т. балка́на-каўка́зскім балка́на-каўка́зскай
балка́на-каўка́зскаю		 балка́на-каўка́зскім балка́на-каўка́зскімі
М. балка́на-каўка́зскім балка́на-каўка́зскай балка́на-каўка́зскім балка́на-каўка́зскіх

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

іберы́йска-каўка́зскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. іберы́йска-каўка́зскі іберы́йска-каўка́зская іберы́йска-каўка́зскае іберы́йска-каўка́зскія
Р. іберы́йска-каўка́зскага іберы́йска-каўка́зскай
іберы́йска-каўка́зскае		 іберы́йска-каўка́зскага іберы́йска-каўка́зскіх
Д. іберы́йска-каўка́зскаму іберы́йска-каўка́зскай іберы́йска-каўка́зскаму іберы́йска-каўка́зскім
В. іберы́йска-каўка́зскі (неадуш.)
іберы́йска-каўка́зскага (адуш.)		 іберы́йска-каўка́зскую іберы́йска-каўка́зскае іберы́йска-каўка́зскія (неадуш.)
іберы́йска-каўка́зскіх (адуш.)
Т. іберы́йска-каўка́зскім іберы́йска-каўка́зскай
іберы́йска-каўка́зскаю		 іберы́йска-каўка́зскім іберы́йска-каўка́зскімі
М. іберы́йска-каўка́зскім іберы́йска-каўка́зскай іберы́йска-каўка́зскім іберы́йска-каўка́зскіх

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кавка́зский каўка́зскі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тур², -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Вымерлы дзікі бык, продак буйной рагатай жывёлы.

2. Горны каўказскі казёл.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самшы́т, -а, М -шы́це, мн. -ы, -аў, м.

Невялікае вечназялёнае дрэва з вельмі цвёрдай і цяжкай драўнінай.

Каўказскі с.

|| прым. самшы́тавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

наме́снік, ‑а, м.

1. Асоба, якая замяшчае каго‑н. Знайсці сабе намесніка. □ Дзед яшчэ з усходам сонца паехаў у раённы пасёлак па новыя вуллі. А.. [Міхалку] пакінуў сваім намеснікам. Якімовіч.

2. Афіцыйная назва асобы, якая замяшчае кіраўніка. Намеснік дырэктара завода. Намеснік міністра. Намеснік па палітычнай частцы. □ Старшыню і намесніка чакала ў канцылярыі некалькі калгаснікаў. Шахавец.

3. У 14–17 стст. на Беларусі, Украіне і ў Літве — службовая асоба мясцовага кіравання.

4. Пры Кацярыне II — вайсковы начальнік намесніцтва (губерні або некалькіх губерняў).

5. У царскай Расіі 19 і 20 стст. — правіцель ускраінных абласцей краіны, які меў права вярхоўнай улады і кіраваў ад імя цара. Намеснік цара. Каўказскі намеснік.

6. Памочнік настаяцеля манастыра або давераная асоба мітрапаліта.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)