каўбо́йка, -і, ДМ -бо́йцы, мн. -і, -бо́ек, ж.

Верхняя мужчынская клятчастая сарочка асобага крою з адкладным каўняром.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

каўбо́йка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. каўбо́йка каўбо́йкі
Р. каўбо́йкі каўбо́ек
Д. каўбо́йцы каўбо́йкам
В. каўбо́йку каўбо́йкі
Т. каўбо́йкай
каўбо́йкаю		 каўбо́йкамі
М. каўбо́йцы каўбо́йках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

каўбо́йка ж. (шляпа, рубашка) ковбо́йка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

каўбо́йка, ‑і, ДМ ‑бойцы; Р мн. ‑боек; ж.

1. Капялюш з шырокімі палямі, загнутымі з бакоў, з раменьчыкам пад падбародкам.

2. Верхняя мужчынская сарочка асобага крою з адкладным каўняром.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ковбо́йка (шляпа, рубашка) каўбо́йка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

руды́, ‑ая, ‑ое.

Рыжа-карычневы. І ўсё ў гэтым чалавеку было рудым — і яркая каўбойка і калматая чупрына, і густыя калючыя бровы. Лынькоў. Хлопцы ўбачылі, як вялікая рудая вавёрка ледзь справілася ўскочыць на тоўстую елку. Ваданосаў. Па берагах канала ляжалі высокія бясформенныя груды рудой балотнай зямлі. Краўчанка.

•••

Загінуў як рудая мыш гл. загінуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)