качэ́ўніцкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. качэ́ўніцкі качэ́ўніцкая качэ́ўніцкае качэ́ўніцкія
Р. качэ́ўніцкага качэ́ўніцкай
качэ́ўніцкае		 качэ́ўніцкага качэ́ўніцкіх
Д. качэ́ўніцкаму качэ́ўніцкай качэ́ўніцкаму качэ́ўніцкім
В. качэ́ўніцкі (неадуш.)
качэ́ўніцкага (адуш.)		 качэ́ўніцкую качэ́ўніцкае качэ́ўніцкія (неадуш.)
качэ́ўніцкіх (адуш.)
Т. качэ́ўніцкім качэ́ўніцкай
качэ́ўніцкаю		 качэ́ўніцкім качэ́ўніцкімі
М. качэ́ўніцкім качэ́ўніцкай качэ́ўніцкім качэ́ўніцкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

качэ́ўніцкі коче́внический

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

качэ́ўніцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да качэўнікаў, належыць ім. Качэўніцкія юрты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

качэ́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які вядзе качавы лад жыцця; вандроўнік.

|| ж. качэ́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. качэ́ўніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

коче́внический

1. качэ́ўніцкі;

2. вандро́ўніцкі; см. кочева́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вандро́ўніцкі

1. стра́ннический; скита́льческий;

2. см. качэ́ўніцкі

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)