качэ́ўніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. качэ́ўніца качэ́ўніцы
Р. качэ́ўніцы качэ́ўніц
Д. качэ́ўніцы качэ́ўніцам
В. качэ́ўніцу качэ́ўніц
Т. качэ́ўніцай
качэ́ўніцаю		 качэ́ўніцамі
М. качэ́ўніцы качэ́ўніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

качэ́ўніца ж. коче́вница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

качэ́ўніца, ‑ы, ж.

Жан. да качэўнік (гл. качэўнікі).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

качэ́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які вядзе качавы лад жыцця; вандроўнік.

|| ж. качэ́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. качэ́ўніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

коче́вница

1. качэ́ўніца, -цы ж.;

2. вандро́ўніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вандро́ўніца ж.

1. путеше́ственница, пу́тница;

2. стра́нница;

1, 2 см. вандро́ўнік;

3. см. качэ́ўніца

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)