кары́тны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
кары́тны |
кары́тная |
кары́тнае |
кары́тныя |
| Р. |
кары́тнага |
кары́тнай
кары́тнае |
кары́тнага |
кары́тных |
| Д. |
кары́тнаму |
кары́тнай |
кары́тнаму |
кары́тным |
| В. |
кары́тны
кары́тнага |
кары́тную |
кары́тнае |
кары́тныя
кары́тных |
| Т. |
кары́тным |
кары́тнай
кары́тнаю |
кары́тным |
кары́тнымі |
| М. |
кары́тным |
кары́тнай |
кары́тным |
кары́тных |
Крыніцы:
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
кары́та, -а, М -ры́це, мн. -ы, -ры́т і -аў, н.
Прадаўгаватая пасудзіна, збітая з дошак або выдзеўбаная з дрэва, якая звычайна выкарыстоўваецца для кармлення жывёлы.
Збіць к.
◊
Застацца ля разбітага карыта — ні з чым, страціўшы ўсё набытае.
|| памянш. кары́тца, -а, мн. -ы, -аў, н.
|| прым. кары́тны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)