каршуно́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. каршуно́вы каршуно́вая каршуно́вае каршуно́выя
Р. каршуно́вага каршуно́вай
каршуно́вае		 каршуно́вага каршуно́вых
Д. каршуно́ваму каршуно́вай каршуно́ваму каршуно́вым
В. каршуно́вы (неадуш.)
каршуно́вага (адуш.)		 каршуно́вую каршуно́вае каршуно́выя (неадуш.)
каршуно́вых (адуш.)
Т. каршуно́вым каршуно́вай
каршуно́ваю		 каршуно́вым каршуно́вымі
М. каршуно́вым каршуно́вай каршуно́вым каршуно́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

каршуно́вы ко́ршуний;

~вая дзю́ба — ко́ршуний клюв

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

каршуно́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да каршуна; такі, як у каршуна. Каршуновы крык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каршу́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Вялікая драпежная птушка сямейства ястрабіных з доўгімі крыламі і загнутай дзюбай.

◊

Каршуном наляцець — злосна і хутка накінуцца, напасці на каго-н.

|| прым. каршуно́вы, -ая, -ае.

Каршуновая дзюба.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́ршуний каршуно́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

каршуно́ў

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. каршуно́ў каршуно́ва каршуно́ва каршуно́вы
Р. каршуно́вага каршуно́вай
каршуно́вае		 каршуно́вага каршуно́вых
Д. каршуно́ваму каршуно́вай каршуно́ваму каршуно́вым
В. каршуно́ў (неадуш.)
каршуно́вага (адуш.)		 каршуно́ву каршуно́ва каршуно́вы (неадуш.)
каршуно́вых (адуш.)
Т. каршуно́вым каршуно́вай
каршуно́ваю		 каршуно́вым каршуно́вымі
М. каршуно́вым каршуно́вай каршуно́вым каршуно́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

каршуно́ў, ‑ова.

Які належыць каршуну. Каршунова гняздо. Каршуновы лапы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расшчамі́ць, ‑шчамлю, ‑шчэміш, ‑шчэміць; зак., што.

Расшчапіць, разняць што‑н. зашчэмленае. Ніякая сіла не здолела б расшчаміць .. пабялелыя пальцы [Азёрнага] — так яны ўпіліся ў палотнішча. Хомчанка. Цімох з Паўлікам падбеглі, расшчамілі каршуновы кіпцюры і вызвалілі чапляня. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)