карцёжнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Заўзяты гулец у карты.

|| ж. карцёжніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. карцёжніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карцё́жнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. карцё́жнік карцё́жнікі
Р. карцё́жніка карцё́жнікаў
Д. карцё́жніку карцё́жнікам
В. карцё́жніка карцё́жнікаў
Т. карцё́жнікам карцё́жнікамі
М. карцё́жніку карцё́жніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

карцёжнік м., разг. картёжник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карцёжнік, ‑а, м.

Разм. Заўзяты ігрок у карты. Усхадзіліся карцёжнікі. Ці то не падзялілі банка, ці то хто зжульнічаў з іх. Лынькоў. Калі стары Карповіч памёр, як адзіны сын, заядлы карцёжнік, прайграў у карты маёнтак другому карцёжніку. Рунец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

картёжник карцёжнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карцёжніца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да карцёжнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Картэ́ўнік ’карцёжнік’ (Гарэц., Др.-Падб.), да картаваць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Картагра́ч ’карцёжнік’ (Некр.). Штучна створанае складанае слова з другой асновай ‑грач ад дзеяслова граць (іграць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

закля́ты в разн. знач. закля́тый;

з. за́мак — закля́тый за́мок;

з. во́раг — закля́тый враг;

з. карцёжнік — закля́тый картёжник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ігрок, гулец / у карты: карцёжнік

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)