каро́ўніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
каро́ўніца |
каро́ўніцы |
| Р. |
каро́ўніцы |
каро́ўніц |
| Д. |
каро́ўніцы |
каро́ўніцам |
| В. |
каро́ўніцу |
каро́ўніц |
| Т. |
каро́ўніцай
каро́ўніцаю |
каро́ўніцамі |
| М. |
каро́ўніцы |
каро́ўніцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
каро́ўніца ж., обл. коро́вница
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
каро́ўніца, ‑ы, ж.
Абл. Жанчына, якая даглядае кароў, даглядчыца жывёлы. Кароўніца будзе шукаць, дзе пастух падзеўся? Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
коро́вница уст. каро́ўніца, -цы ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)