Каро́нкі ’карункі’ (Бяльк., ЭШ), ’ленты або карункі, якія нашываліся ўнізе спадніцы’ (Сцяшк.). Запазычанне з польск. koronka ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

каро́нка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. каро́нка каро́нкі
Р. каро́нкі каро́нак
Д. каро́нцы каро́нкам
В. каро́нку каро́нкі
Т. каро́нкай
каро́нкаю		 каро́нкамі
М. каро́нцы каро́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

заружаве́лы, ‑ая, ‑ае.

Які заружавеў, зрабіўся ружовым. На фоне заружавелай каронкі неба вырысоўваліся сілуэты будынкаў і калодзежных жураўлёў. М. Ткачоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кару́нкі ’карункі’ (Нас., Шат., Касп.). Гл. каронкі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)