◎ Каро́н, клясці ў карон ’праклінаць не на жыццё, а на смерць’ (Нар. словатв.). Ад карай (выраз, мабыць. звязаны з бытам беларускіх татараў). Націскное а перайшло ў о.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

каро́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. каро́на каро́ны
Р. каро́ны каро́н
Д. каро́не каро́нам
В. каро́ну каро́ны
Т. каро́най
каро́наю		 каро́намі
М. каро́не каро́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)