караі́мы, -аў, адз. -і́м, -а, м.

Народнасць цюркскай моўнай групы, якая жыве ў Крыме, Заходняй Украіне, Польшчы, а таксама ў Літве.

|| ж. караі́мка, -і, ДМ -мцы, мн. -і, -мак.

|| прым. караі́мскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

караі́мы, ‑аў; адз. караім, ‑а, м.; караімка, ‑і, ДМ ‑мцы; мн. караімкі, ‑мак; ж.

Народнасць цюркскай моўнай групы, якая жыве ў Крыму і ў Літве.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

караі́м,

гл. караімы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

караі́мка,

гл. караімы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

караі́м

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. караі́м караі́мы
Р. караі́ма караі́маў
Д. караі́му караі́мам
В. караі́ма караі́маў
Т. караі́мам караі́мамі
М. караі́ме караі́мах

Крыніцы: nazounik2008, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)