Каралі́н

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Каралі́н
Р. Каралі́на
Д. Каралі́ну
В. Каралі́н
Т. Каралі́нам
М. Каралі́не

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Каралі́на

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. Каралі́на Каралі́ны
Р. Каралі́ны Каралі́н
Д. Каралі́не Каралі́нам
В. Каралі́ну Каралі́н
Т. Каралі́най
Каралі́наю		 Каралі́намі
М. Каралі́не Каралі́нах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Каралі́ны

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Каралі́ны
Р. Каралі́н
Каралі́наў
Д. Каралі́нам
В. Каралі́ны
Т. Каралі́намі
М. Каралі́нах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кара́ліна

‘адна караля’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. кара́ліна кара́ліны
Р. кара́ліны кара́лін
Д. кара́ліне кара́лінам
В. кара́ліну кара́ліны
Т. кара́лінай
кара́лінаю		 кара́лінамі
М. кара́ліне кара́лінах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пылі́ць, пылю, пыліш, пыліць; незак.

1. Узнімаць пыл. Перасадзіла [Агата] цераз нізкі паркан [Стасюка] і глядзела, як пабег ён на той бок вуліцы і пыліў па зямлі босымі пятамі. Чорны. Пад вішнямі, млеючы ад гарачыні, капашыліся куры — грэбліся, пылілі, закапваліся глыбей у пясок. Ракітны. // Разм. Ехаць, ісці, узнімаючы пыл. Ліпеньскім надвячоркам машына пыліла на Каралін. Сабаленка. З палеткаў каменне калгаснікі звозілі, Пылілі нястомныя грузавікі. Панчанка.

2. Тое, што і пыліцца (у 2 знач.). Пацямнеўшая вуліца пыліла ад прайшоўшага з поля быдла. Чорны. За леспрамгаскімі прычэпамі пыліла перасохлая дарога. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)