карале́віч, -а, мн. -ы, -аў, м. (уст.; нар.-паэт.).

Сын караля (звычайна ў казках).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карале́віч

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. карале́віч карале́вічы
Р. карале́віча карале́вічаў
Д. карале́вічу карале́вічам
В. карале́віча карале́вічаў
Т. карале́вічам карале́вічамі
М. карале́вічу карале́вічах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

карале́віч м., фольк. короле́вич

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карале́віч, ‑а, м.

Уст. і нар.-паэт. Сын караля. Тым часам царэўна дала аб’яву, каб з’явіўся да яе жаніх. Перш-наперш паклікала да сябе ўсіх царэвічаў і каралевічаў. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Карале́вічы

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Карале́вічы
Р. Карале́віч
Карале́вічаў
Д. Карале́вічам
В. Карале́вічы
Т. Карале́вічамі
М. Карале́вічах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

короле́вич уст., фольк. карале́віч, -ча м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)