канюшы́нішча

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. канюшы́нішча канюшы́нішчы
Р. канюшы́нішча канюшы́нішчаў
канюшы́нішч
Д. канюшы́нішчу канюшы́нішчам
В. канюшы́нішча канюшы́нішчы
Т. канюшы́нішчам канюшы́нішчамі
М. канюшы́нішчы канюшы́нішчах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

канюшы́нішча ср. клевери́ще

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

канюшы́нішча, ‑а, н.

Поле, з якога сабралі канюшыну або на якім папярэдняй культурай была канюшына. — І няма чаго сеяць на канюшынішчы жыта, — даводзіў адзін з брыгадзіраў, — калі ў наступную вясну можна пасеяць, напрыклад, яравую пшаніцу. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

клевери́ще с.-х. канюшы́нішча, -шча ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)