каньён, -а, мн. -ы, -аў, м.

Глыбокая вузкая даліна, размытая ракой.

|| прым. каньённы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

каньё́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. каньё́н каньё́ны
Р. каньё́на каньё́наў
Д. каньё́ну каньё́нам
В. каньё́н каньё́ны
Т. каньё́нам каньё́намі
М. каньё́не каньё́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

каньён м., геогр. каньо́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

каньён, ‑а, м.

Глыбокая вузкая даліна, размытая ракой.

[Ісп. cañon.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каньо́н геогр. каньён, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)