кантра́ктнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
кантра́ктнік |
кантра́ктнікі |
| Р. |
кантра́ктніка |
кантра́ктнікаў |
| Д. |
кантра́ктніку |
кантра́ктнікам |
| В. |
кантра́ктніка |
кантра́ктнікаў |
| Т. |
кантра́ктнікам |
кантра́ктнікамі |
| М. |
кантра́ктніку |
кантра́ктніках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Кантрані́к ’сірата, батрак’ (брасл., Сл. паўн.-зах.), сапсаванае кантрактнік ’адзін з бакоў кантракту’. Да кантракт ’дагавор, пагадненне’ (ТСБМ, Яруш.), ст.-бел. контрактъ (XVI ст.) ’тс’, якое са ст.-польск. kontrakt ’тс’ < лац. contractus ’умова, абавязацельства’ (Слаўскі, 2, 437).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)