канкурэ́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто канкурыруе з кім-н.

|| ж. канкурэ́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. канкурэ́нцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

канкурэ́нт

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. канкурэ́нт канкурэ́нты
Р. канкурэ́нта канкурэ́нтаў
Д. канкурэ́нту канкурэ́нтам
В. канкурэ́нта канкурэ́нтаў
Т. канкурэ́нтам канкурэ́нтамі
М. канкурэ́нце канкурэ́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

канкурэ́нт м. конкуре́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

канкурэ́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Той, хто канкурыруе з кім‑н. Барацьба канкурэнтаў за рынкі збыту. □ «Таксама прыехалі паступаць», — заўважыў сам сабе Сцёпка.. і паглядзеў на гэтых маладых людзей, як на сваіх канкурэнтаў. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

конкуре́нт канкурэ́нт, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

канкурэ́нтка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да канкурэнт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Спабо́рнік ‘сапернік, канкурэнт, прэтэндэнт’ (ТСБМ, Ласт.). Аўтарства слова прыпісваецца Ластоўскаму, гл. Пацюпа ў Станкевіч, Язык, 1160. Відаць ад спаборніцтва ‘саперніцтва, змаганне, барацьба’, што з’яўляецца калькай рус. соревнование ‘тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)