кандуі́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кандуі́т кандуі́ты
Р. кандуі́та кандуі́таў
Д. кандуі́ту кандуі́там
В. кандуі́т кандуі́ты
Т. кандуі́там кандуі́тамі
М. кандуі́це кандуі́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кандуі́т, -а, М -дуіце, мн. -ы, -аў, м. (уст.).

У дарэвалюцыйнай Расіі (пераважна ў духоўных навучальных установах і кадэцкіх карпусах): журнал, у які заносіліся звесткі пра паводзіны вучняў або ваеннаслужачых.

Запісаць у к.

|| прым. кандуі́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кандуі́т м., ист. кондуи́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кандуі́т, ‑а, М ‑дуіце, м.

У дарэвалюцыйнай школе — журнал, у які заносіліся звесткі аб паводзінах вучняў.

[Ад фр. conduite — паводзіны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кондуи́т ист. кандуі́т, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

блакнот, нататнік, запісная кніжка; кандуіт (перан., уст.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)