канве́нцыя, -і, мн. -і, -цый, ж. (афіц.).

Міжнародная дамова, пагадненне па якім-н. спецыяльным пытанні.

|| прым. канвенцы́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

канве́нцыя

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. канве́нцыя канве́нцыі
Р. канве́нцыі канве́нцый
Д. канве́нцыі канве́нцыям
В. канве́нцыю канве́нцыі
Т. канве́нцыяй
канве́нцыяю		 канве́нцыямі
М. канве́нцыі канве́нцыях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

канве́нцыя ж., дип. конве́нция

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

канве́нцыя, ‑і, ж.

Міжнародны дагавор, пагадненне па якіх‑н. спецыяльных пытаннях. Заключыць канвенцыю. Рыбалоўная канвенцыя. Паштовая канвенцыя. Канвенцыя аб забароне бактэрыялагічнай зброі.

[Ад лац. conventio — дагавор.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

конве́нция дипл. канве́нцыя, -цыі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́нсульскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да консула, консульства, належыць ім. Консульская канвенцыя. Консульскія рангі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)