канаго́н
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
канаго́н |
канаго́ны |
| Р. |
канаго́на |
канаго́наў |
| Д. |
канаго́ну |
канаго́нам |
| В. |
канаго́на |
канаго́наў |
| Т. |
канаго́нам |
канаго́намі |
| М. |
канаго́не |
канаго́нах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
канаго́н м., уст. коного́н
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
канаго́н, ‑а, м.
У шахтах — паганяты каня, запрэжанага ў ваганетку. [У Данбасе Адам] стаў спачатку канагонам, затым крапільшчыкам, а пасля і ў забой пайшоў. Кавалёў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
коного́н горн., уст. канаго́н, -на м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)