камячо́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
камячо́к |
камячкі |
| Р. |
камячка |
камячкоў |
| Д. |
камячку |
камячкам |
| В. |
камячо́к |
камячкі |
| Т. |
камячком |
камячкамі |
| М. |
камячку |
камячках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
згу́стак, -тка, мн. -ткі, -ткаў, м.
Камячок, які ўтварыўся пры загусценні вадкасці.
З. крыві.
З. энергіі (перан.: пра вельмі энергічнага чалавека).
|| прым. згу́сткавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
бо́бка, -і, ДМ -бцы, мн. -і, -бак, ж. (разм.).
1. Асобнае зерне чаго-н.
Б. гароху.
2. Круглы камячок, шарык.
Бобкі граду.
3. Круглая крапінка на матэрыі і інш.
Сукенка ў бобкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
комо́к камя́к, -ка́ м., камячо́к, -чка́ м.; см. комI.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шы́льца, ‑а, н.
Разм. Памянш.-ласк. да шыла. Камячок зачараваны, Ножкі — дроцік, дзюбка — шыльца... Па свісточку захавана У кожнай пер’інцы і жылцы! Лось.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Кру́пчык ’цвёрды камячок гліны, які пры апрацоўцы цяжка размінаць’ (Нар. словатв.). Гл. крупы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
зажму́рыцца, ‑руся, ‑рышся, ‑рыцца; зак.
Зажмурыць свае вочы, прыкрыць іх павекамі. Казік сціснуўся ў камячок і зажмурыўся ад страху. Чарнышэвіч. // Прыкрыцца павекамі (пра вочы). Вочы зажмурыліся ад сонца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Кузла́к ’камячок засохлага гною на поўсці жывёлы’ (Сл. паўн.-зах.). Параўн. лат. kužli ’касмыль, касмык’. Ці не балтызм, непасрэдная крыніца якога невядома.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Куцу́к 1 ’камячок засохлага гною на поўсці жывёлы’ (Сл. паўн.-зах.). Параўн. куцаць (гл.).
◎ Куцу́к 2 ’касмыль’ (Жыв. сл., З нар. сл.). Да куцук© (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прымаро́жаны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад прымарозіць.
2. у знач. прым. Злёгку пашкоджаны марозам; абмарожаны. Прымарожаныя яблыкі. □ [Лёкса] нагнулася, узяла ў руку прытаптаны нагамі корчык жыта — камячок чорнай зямлі з прымарожанымі жоўта-зялёнымі стрэлкамі і доўгімі белымі ніткамі карэньчыкаў. Кудравец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)