каме́дыя

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. каме́дыя каме́дыі
Р. каме́дыі каме́дый
Д. каме́дыі каме́дыям
В. каме́дыю каме́дыі
Т. каме́дыяй
каме́дыяю		 каме́дыямі
М. каме́дыі каме́дыях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

каме́дыя-бу́ф

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. каме́дыя-бу́ф каме́дыі-бу́ф
Р. каме́дыі-бу́ф каме́дый-бу́ф
Д. каме́дыі-бу́ф каме́дыям-бу́ф
В. каме́дыю-бу́ф каме́дыі-бу́ф
Т. каме́дыяй-бу́ф
каме́дыяю-бу́ф		 каме́дыямі-бу́ф
М. каме́дыі-бу́ф каме́дыях-бу́ф

Крыніцы: krapivabr2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

арлекі́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Традыцыйны персанаж італьянскай «камедыі масак», паяц, камедыянт.

|| прым. арлекі́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

коме́дия-бу́фф каме́дыя-бу́ф, род. каме́дыі-бу́ф ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

камедыёграф, ‑а, м.

Драматург, які піша камедыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трагікаме́дыя, -і, мн. -і, -дый, ж.

1. Драматычны твор, у якім спалучаюцца рысы трагедыі і камедыі.

2. перан. Сумная і разам з тым смешная падзея.

|| прым. трагікамі́чны, -ая, -ае.

Т. выпадак; наз. трагікамі́чнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

каламбі́на, ‑ы, ж.

Персанаж італьянскай народнай «камедыі масак» — каханая арлекіна.

[Іт. colombina.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

камеды́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да камедыі (у 1 знач.), уласцівы ёй. Камедыйная роля. Камедыйная трупа. Камедыйны акцёр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Палішыне́ль ’камічны персанаж французскага народнага тэатра’ (ТСБМ). Праз рус. полишине́ль з франц. polichinelle ад італ. Pulcinella ’імя аднаго з персанажаў камедыі масак’ (Фасмер, 3, 311).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

цыні́чнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць цынічнага. Цынічнасць учынку. □ Гогаль разам з тым бачыць цынічнасць куплі і продажу ў шлюбных адносінах у камедыі «Жаніцьба». «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)