калё́ўшчык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
калё́ўшчык |
калё́ўшчыкі |
| Р. |
калё́ўшчыка |
калё́ўшчыкаў |
| Д. |
калё́ўшчыку |
калё́ўшчыкам |
| В. |
калё́ўшчыка |
калё́ўшчыкаў |
| Т. |
калё́ўшчыкам |
калё́ўшчыкамі |
| М. |
калё́ўшчыку |
калё́ўшчыках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
калёўшчык, ‑а, м.
Спецыяліст па калёўцы (у 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
калёвщик калёўшчык, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)