калупа́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
калупа́нне |
| Р. |
калупа́ння |
| Д. |
калупа́нню |
| В. |
калупа́нне |
| Т. |
калупа́ннем |
| М. |
калупа́нні |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
калупа́нне ср., разг. копа́ние, ковыря́ние; колупа́ние
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
калупа́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. калупаць, калупацца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ковыря́ние калупа́нне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Длуба́нне ’калупанне’ (Нас., Байк. і Некр.). Паводле Кюнэ (Poln., 51), запазычанне з польск. dłubanie ’тс’ (да dłubać). Параўн. длу́баць (гл.). Але форма длу́банне ’тс’ (БРС) можа быць і незапазычанай, утворанай у бел. мове ад запазычанага длу́баць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)