казырко́вы
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
казырко́вы |
казырко́вая |
казырко́вае |
казырко́выя |
| Р. |
казырко́вага |
казырко́вай
казырко́вае |
казырко́вага |
казырко́вых |
| Д. |
казырко́ваму |
казырко́вай |
казырко́ваму |
казырко́вым |
| В. |
казырко́вы (неадуш.)
казырко́вага (адуш.) |
казырко́вую |
казырко́вае |
казырко́выя (неадуш.)
казырко́вых (адуш.) |
| Т. |
казырко́вым |
казырко́вай
казырко́ваю |
казырко́вым |
казырко́вымі |
| М. |
казырко́вым |
казырко́вай |
казырко́вым |
казырко́вых |
Крыніцы:
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
казырко́вы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да казырка, з казырком (у 1 знач.). Прыгладзіў узвіхраныя ветрам валасы, ускінуў на іх салдацкую казырковую шапку. Галавач.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
казыро́к, -рка́, мн. -ркі́, -рко́ў, м.
1. Цвёрдая частка ў галаўным уборы, якая выступае над ілбом; брыль.
2. Невялікі навес у чым-н., над чым-н.
К. пад’езда.
◊
Браць (узяць) пад казырок — аддаць чэсць, прыкладаючы правую руку да галаўнога ўбору.
|| прым. казырко́вы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)