каза́чы

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. каза́чы каза́чая каза́чае каза́чыя
Р. каза́чага каза́чай
каза́чае		 каза́чага каза́чых
Д. каза́чаму каза́чай каза́чаму каза́чым
В. каза́чы
каза́чага		 каза́чую каза́чае каза́чыя
Т. каза́чым каза́чай
каза́чаю		 каза́чым каза́чымі
М. каза́чым каза́чай каза́чым каза́чых

Крыніцы: tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

каза́чы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. каза́чы каза́чая каза́чае каза́чыя
Р. каза́чага каза́чай
каза́чае		 каза́чага каза́чых
Д. каза́чаму каза́чай каза́чаму каза́чым
В. каза́чы
каза́чага		 каза́чую каза́чае каза́чыя
Т. каза́чым каза́чай
каза́чаю		 каза́чым каза́чымі
М. каза́чым каза́чай каза́чым каза́чых

Крыніцы: tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

каза́чы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і казацкі. Казачая сотня. □ К таму часу ў Берастэчка К дружыне казачай Прыблукаўся пан Патоцкі. Купала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каза́к¹, -а́, мн. казакі́, -о́ў і каза́кі, -аў, м.

1. У 15—17 стст. ва Украіне і ў Расіі: член ваенна-земляробчай абшчыны пасяленцаў на ўскраінах дзяржавы, якія ўдзельнічалі ў абароне дзяржаўных граніц.

Данскія казакі.

2. Селянін, патомак гэтых пасяленцаў (на Доне, на Кубані і ў некаторых іншых мясцовасцях), а таксама радавы вайсковай часці з гэтых сялян.

Дывізіі кубанскіх і данскіх казакаў.

◊

Вольны казак — пра свабоднага чалавека, які ні ад каго не залежыць.

|| памянш.-ласк. казачо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м. (да 2 знач.).

|| прым. каза́цкі, -ая, -ае і каза́чы, -ая, -ае.

Казацкі конь.

Казачая дружына.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)