Каза́цкія

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны множналікавы, ад’ектыўнае скланенне

мн.
-
Н. Каза́цкія
Р. Каза́цкіх
Д. Каза́цкім
В. Каза́цкія
Т. Каза́цкімі
М. Каза́цкіх

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

каза́цкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. каза́цкі каза́цкая каза́цкае каза́цкія
Р. каза́цкага каза́цкай
каза́цкае		 каза́цкага каза́цкіх
Д. каза́цкаму каза́цкай каза́цкаму каза́цкім
В. каза́цкі (неадуш.)
каза́цкага (адуш.)		 каза́цкую каза́цкае каза́цкія (неадуш.)
каза́цкіх (адуш.)
Т. каза́цкім каза́цкай
каза́цкаю		 каза́цкім каза́цкімі
М. каза́цкім каза́цкай каза́цкім каза́цкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ду́ма¹, -ы, мн. -ы, дум, ж.

1. Роздум, разважанне.

Думу думаць.

2. Жанр украінскай гістарычнай народнай песні.

Казацкія думы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шарава́ры, -аў.

1. Шырокія штаны асаблівага крою, якія засоўваюцца ў халявы.

Казацкія ш.

2. Род шырокіх штаноў на гумках унізе.

Лыжныя ш.

|| прым. шарава́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

захму́раны, ‑ая, ‑ае.

Нахмураны, пахмурны. Максіму кінуўся ў вочы.. несамавіты выгляд [Сцяпана]: казацкія вусы неяк бездапаможна павіслі на захмураным твары. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нага́йка ​1,

гл. нагайцы.

нага́йка ​2, ‑і, ДМ ‑цы; Р мн. ‑гаек; ж.

Кароткі раменны плецены бізун. У запыленым паветры апісвалі кругі казацкія нагайкі. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каза́цкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да казака ​1, казакоў, належыць ім. Казацкі конь. Казацкія вусы. // Які складаецца з казакоў; які мае адносіны да войска, што складаецца з казакоў. Казацкае войска. Казацкі полк. Казацкі афіцэр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перапе́ць, ‑пяю, ‑пяеш, ‑пяе; ‑пяём, ‑пеяце; зак.

1. што. Спець, папець усё, многае. Перапець усе песні. □ З якою радасцю я пабег потым дахаты, каб перапець усе новыя прыпеўкі бацьку і маці. Сіпакоў.

2. што. Спець зноў, іначай. Перапець куплеты другі раз.

3. каго. Спець лепш, прапець даўжэй за каго‑н.; перамагчы ў спевах. Усе любілі нашы казацкія песні слухаць.. Збяруцца хлопцы. Дык мы — хто каго перапяе. Яны сваю песню, а мы сваю. Няхай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)