кава́дла

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кава́дла кава́длы
Р. кава́дла кава́длаў
Д. кава́длу кава́длам
В. кава́дла кава́длы
Т. кава́длам кава́дламі
М. кава́дле кава́длах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кава́дла, -а, мн. -ы, -аў, н.

Цяжкая металічная апора асобай формы для ручной коўкі металу.

◊

Паміж молатам і кавадлам (быць, знаходзіцца; кніжн.) — пра небяспеку, якая пагражае з двух бакоў.

|| памянш. кава́длачка, -а, мн. -і, -чак, н.

|| прым. кава́длавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кава́дла ср. накова́льня ж.;

◊ памі́ж мо́латам і ~лам — ме́жду мо́лотом и накова́льней

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кава́дла, ‑а, н.

Жалезная падстаўка асобай формы для ручной коўкі металу. Каля горна кавадла. На зямлі ля кавадла невялічкія кавалкі іржавага жалеза. Зверху на кавадле іржавыя жоўтыя плямкі. Галавач. Старшыня ўзяў з рук каваля клешчы, выхапіў распаленае жалеза з горна, паклаў на кавадла. Курто.

•••

Паміж молатам і кавадлам гл. молат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кава́дла ’жалезная падстаўка асобай формы для ручной коўкі металу’ (БРС, ТСБМ, Дэмб., Жыв. сл., Касп.; лаг., КЭС; Мал., Нар. словатв., Сержп. Грам., Сцяц., Сцяц. БНС, Шат., Янк. БФ), кувадло ’тс’ (Мядзв., Нас.), ’бабка’ (Сержп. Земл.). Паводле суфіксацыі — запазычанне з польск., дзе да прасл. kovadlo < kovati, гл. Слаўскі, 3, 19–21.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кавадла / для кляпання касы: бабка

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

кава́длачка, -а, мн. -і, -чак, н.

1. гл. кавадла.

2. Адна са слыхавых костачак у сярэднім вуху (у чалавека і млекакормячых; спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шабо́т, ‑а, М ‑боце, м.

Чыгунная аснова кавадла механічнага молата.

[Фр. chabotte.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кува́дла ’кавадла’ (Нас., Мядзв., Грыг.). Гл. кавадла.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кава́длачка, ‑а, н.

1. Памянш.-ласк. да кавадла.

2. Адна са слыхавых костачак у сярэднім вуху (у чалавека і млекакормячых).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)