кааперава́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. кааперава́нне
Р. кааперава́ння
Д. кааперава́нню
В. кааперава́нне
Т. кааперава́ннем
М. кааперава́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кааперава́нне ср. коопери́рование

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кааперава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. каапераваць, кааперавацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кааперава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; -рава́ны; зак. і незак., каго-што.

1. Аб’яднаць (аб’ядноўваць) на прынцыпах кааперацыі.

К. сельскую гаспадарку.

К. працу.

2. Прыцягнуць (прыцягваць) да ўдзелу ў кааперацыі (у 2 знач.).

К. насельніцтва.

|| зак. таксама скааперава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; -рава́ны.

|| звар. кааперава́цца, -ру́юся, -ру́ешся, -ру́ецца; -ру́йся; зак. таксама скааперава́цца, -ру́юся, -ру́ешся, -ру́ецца; -ру́йся.

|| наз. кааперава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

коопери́рование кааперава́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)