зіпу́н
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
зіпу́н |
зіпуны́ |
| Р. |
зіпуна́ |
зіпуно́ў |
| Д. |
зіпуну́ |
зіпуна́м |
| В. |
зіпу́н |
зіпуны́ |
| Т. |
зіпуно́м |
зіпуна́мі |
| М. |
зіпуне́ |
зіпуна́х |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
зіпу́н, ‑а, м.
Старадаўняя верхняя сялянская вопратка ў выглядзе кафтана з даматканага сукна.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Зіпу́н ’даўняя верхняя вопратка’. Рус. зипу́н. Ст.-рус. зипунъ (1583 г.), зипунецъ (1577 г.), зипунишко (1568 г.). Ст.-бел. зипунъ (1552 г.). Верагодна, з новагрэч. ζιπούνι < венец. zipón < іт. giubbone (параўн. юбка). Фасмер, Этюды, 63–64; Булыка, Запазыч., 122; Шанскі, 2, З, 92. Менш верагодная думка, што зіпун < тур. zubun, zybun. Шыпава, Сл. тюрк., 139; Кубанава. О тюркизмах русской диалектной лексики, 1967, 32–34. Супраць Фасмер, 2, 98 (дзе іншая літ-pa). Дзмітрыеў (Строй, 534, 558, 565) не ўключыў слова ў спісы цюркізмаў.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)