зя́цеў

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. зя́цеў зя́цева зя́цева зя́цевы
Р. зя́цевага зя́цевай
зя́цевае		 зя́цевага зя́цевых
Д. зя́цеваму зя́цевай зя́цеваму зя́цевым
В. зя́цевы
зя́цеў (неадуш.)
зя́цевага (адуш.)		 зя́цеву зя́цева зя́цевы (неадуш.)
зя́цевых (адуш.)
Т. зя́цевым зя́цевай
зя́цеваю		 зя́цевым зя́цевымі
М. зя́цевым зя́цевай зя́цевым зя́цевых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зя́цеў зя́тя, зя́тев

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зя́цеў, ‑ева.

Які належыць зяцю. Бацька не пайшоў з вяселлем, з дачкою, у зяцеву хату. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)