зы́ркі, -ая, -ае.

Яркі, асляпляльны.

Зыркае полымя.

Зырка (прысл.) гарэць.

|| наз. зы́ркасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зы́ркі

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. зы́ркі зы́ркая зы́ркае зы́ркія
Р. зы́ркага зы́ркай
зы́ркае		 зы́ркага зы́ркіх
Д. зы́ркаму зы́ркай зы́ркаму зы́ркім
В. зы́ркі (неадуш.)
зы́ркага (адуш.)		 зы́ркую зы́ркае зы́ркія (неадуш.)
зы́ркіх (адуш.)
Т. зы́ркім зы́ркай
зы́ркаю		 зы́ркім зы́ркімі
М. зы́ркім зы́ркай зы́ркім зы́ркіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

зы́ркі

1. (об огне) я́ркий;

2. (о движении) стреми́тельный, бы́стрый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зы́ркі, ‑ая, ‑ае.

Яркі, асляпляльны. Прамяністае зыркае сонца. □ Зыркае полымя шугала высока ў неба, адбівалася ў вокнах вагончыка. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сухаве́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сухавею, з’яўляецца сухавеем. Штодзень у сінеч даль адзета, З адной дзьме вецер стараны, Ды вецер зыркі, сухавейны. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зы́рка нареч.

1. я́рко;

2. стреми́тельно, бы́стро;

1, 2 см. зы́ркі

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зы́ркасць ж.

1. я́ркость;

2. стреми́тельность, быстрота́;

1, 3 см. зы́ркі

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зырчэ́йшы прил. сравнит. ст.

1. бо́лее я́ркий;

2. бо́лее стреми́тельный, бо́лее бы́стрый;

1, 2 см. зы́ркі

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

я́ркий

1. я́ркі; (о пламени — ещё) зы́ркі;

я́ркий свет я́ркае святло́;

я́ркие кра́ски я́ркія фа́рбы;

я́ркое пла́мя я́ркае (зы́ркае) по́лымя;

2. перен. я́ркі, яскра́вы;

я́ркий тала́нт я́ркі та́лент;

я́ркий приме́р я́ркі (яскра́вы) пры́клад.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

старамо́дны, ‑ая, ‑ае.

1. Зроблены па старой мадэлі, пашыты па старой модзе; які выйшаў з моды. Старамодны капялюш. Старамодная мэбля. □ З мэблі, што мне відна, — шафа, круглы стол пад квяцістым абрусам, на ім буйны старамодны будзільнік. Ракітны. Зазвінеў старамодны, з нікеляванымі каўпачкамі тэлефон, Глушко паспешліва зняў трубку. Навуменка.

2. Які не адпавядае сучаснасці, уласцівы мінулым часам. Старамоднае выхаванне. Старамодныя манеры. □ Лапшын славіўся на заводзе старамоднымі бакенбардамі. Асіпенка. // Які прытрымліваецца ўстарэлых поглядаў, прывычак. «Памдзей» аб’ездчык быў не шкодны: Так, чалавек ён старамодны І не такі, як Ворцюх, зыркі І меней здольны на прыдзіркі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)