зубча́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж. (спец.).

Зубчастае кола.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зубча́тка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. зубча́тка зубча́ткі
Р. зубча́ткі зубча́так
Д. зубча́тцы зубча́ткам
В. зубча́тку зубча́ткі
Т. зубча́ткай
зубча́ткаю		 зубча́ткамі
М. зубча́тцы зубча́тках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зубча́тка техн. зубча́тка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зубча́тка ж., тех. зубча́тка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зубча́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

1. Зубчастая частка механізма, прыстасавання. Зубчатка дамкрата.

2. Няроўнасць у абрысах чаго‑н. Толькі далёка-далёка, на самым даляглядзе, ледзь прыкметна чарнела зубчатка лесу. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзярэ́га ж., бот., обл. зубча́тка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)