зубры́ць, зубру́, зу́брыш, зу́брыць; незак., што (разм.).

Завучваць механічна, не ўнікаючы ў сэнс.

З. верш.

|| зак. вы́зубрыць, -ру, -рыш, -рыць; -раны і зазубры́ць, -зубру́, -зу́брыш, -зу́брыць; -зу́браны.

|| наз. зубрэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зубры́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. зубру́ зу́брым
2-я ас. зу́брыш зу́брыце
3-я ас. зу́брыць зу́браць
Прошлы час
м. зубры́ў зубры́лі
ж. зубры́ла
н. зубры́ла
Загадны лад
2-я ас. зубры́ зубры́це
Дзеепрыслоўе
цяп. час зу́брачы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

зубры́ць несов., разг. зубри́ть; долби́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зубры́ць, зубру, зубрыш, зубрыць; незак., што.

Разм. Механічна завучваць што‑н., не ўнікаючы ў сэнс. Зубрыць верш. Зубрыць урокі. □ Калі ні заходзіў Цімка да Сёмкі Чыжыка, дык той усё зубрыў матэматыку. Каваль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зазубры́ць гл. зубрыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́зубрыць гл. зубрыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зубры́цца, зубрыцца; незак.

Зал. да зубрыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зубрэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. зубрыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зубри́ть​II несов. (бессмысленно заучивать) разг. зубры́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зазубры́ць, ‑зубру, ‑зубрыш, ‑зубрыць; зак., што.

Разм. Завучыць, вывучыць што‑н., не разумеючы сэнсу. Зазубрыць урок.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)