зубко́ўскі
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
зубко́ўскі |
зубко́ўская |
зубко́ўскае |
зубко́ўскія |
| Р. |
зубко́ўскага |
зубко́ўскай
зубко́ўскае |
зубко́ўскага |
зубко́ўскіх |
| Д. |
зубко́ўскаму |
зубко́ўскай |
зубко́ўскаму |
зубко́ўскім |
| В. |
зубко́ўскі (неадуш.)
зубко́ўскага (адуш.) |
зубко́ўскую |
зубко́ўскае |
зубко́ўскія (неадуш.)
зубко́ўскіх (адуш.) |
| Т. |
зубко́ўскім |
зубко́ўскай
зубко́ўскаю |
зубко́ўскім |
зубко́ўскімі |
| М. |
зубко́ўскім |
зубко́ўскай |
зубко́ўскім |
зубко́ўскіх |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
самазва́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Які самавольна, незаконна прысвоіў сабе чужое імя, званне. — Цікава, а што скажа самазваны старшыня Зубкоўскі? — спытаўся Швец. Гурскі. Стрэльбай грукнуў у дзверы: «Выходзь да мяне, Гаспадар самазваны, на ганак!» Куляшоў.
2. Разм. Які па сваёй ініцыятыве ўзяўся за якую‑н. справу. Назло прарокам самазваным, Што глуха каркаць пачалі, Спявайце [юныя паэты] спевам нечуваным На мове любай вам зямлі! Гілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)