зрашчэ́нне, -я, н.
1. гл. зрасціся.
2. Месца, на якім адбылося злучэнне, зрастанне чаго-н.
З. косці пасля пералому.
○
Фразеалагічнае зрашчэнне — устойлівы выраз, які складаецца з некалькіх слоў, што выражаюць адно паняцце.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
зрашчэ́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
зрашчэ́нне |
зрашчэ́нні |
| Р. |
зрашчэ́ння |
зрашчэ́нняў |
| Д. |
зрашчэ́нню |
зрашчэ́нням |
| В. |
зрашчэ́нне |
зрашчэ́нні |
| Т. |
зрашчэ́ннем |
зрашчэ́ннямі |
| М. |
зрашчэ́нні |
зрашчэ́ннях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
зрашчэ́нне ср. сраще́ние;
з. ко́сці пасля́ перало́му — сраще́ние ко́сти по́сле перело́ма;
○ ло́ннае з. — анат. ло́нное сраще́ние;
фразеалагі́чнае з. — лингв. фразеологи́ческое сраще́ние
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
зрашчэ́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. зрасціць, дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. зрасціся.
2. Спец. Месца, на якім адбылося злучэнне, зрастанне чаго‑н.
•••
Лоннае зрашчэнне — храстковае злучэнне правай і левай лабковых касцей.
Фразеалагічнае зрашчэнне — выраз, які складаецца з некалькіх слоў, што выражаюць адно паняцце; ідыёма, напрыклад: лынды біць — бяздзейнічаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зрасці́ся, 1 і 2 ас. не ўжыв., -це́цца; зро́сся, зрасла́ся, -ло́ся; зак.
1. Злучыцца, утвараючы адно цэлае ў працэсе росту, зажывання.
Зламаная косць зраслася.
Арэхі зрасліся.
2. перан. Зблізіцца, зжыцца.
Ён зросся з вясковым жыццём.
|| незак. зраста́цца, -а́ецца.
|| наз. зрашчэ́нне, -я, н. і зраста́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ло́нны, ‑ая, ‑ае.
У выразах: лонны бугарок гл. бугарок (у 2 знач.); лоннае зрашчэнне гл. зрашчэнне.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сраще́ние
1. (действие) зрашчэ́нне, -ння ср.; неоконч. зро́шчванне, -ння ср.;
2. (образование) зрашчэ́нне, -ння ср.;
сраще́ние ко́сти по́сле перело́ма зрашчэ́нне ко́сці пасля́ перало́му;
фразеологи́ческое сраще́ние лингв. фразеалагі́чнае зрашчэ́нне;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сіндактылі́я, ‑і, ж.
Спец. Поўнае або частковае зрашчэнне пальцаў, якое ў чалавека разглядаецца як загана развіцця.
[Грэч. syn — разам і dāktylos — палец.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ло́нны анат. ло́нный;
○ ~ннае зрашчэ́нне — анат. ло́нное сраще́ние
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Збратдзеці ’дваюрадныя стрыечныя браты, сёстры’ (Нас., Сл. паўн.-зах.). Зрашчэнне дакладна перадае значэнне (стрый — брат бацькі): дзеці братоў. З‑, відаць, указвае на паходжанне, брат можна тлумачыць як стары р. скл. мн. л. слова брат (’з братоў дзеці’).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)