зні́чка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
зні́чка |
зні́чкі |
| Р. |
зні́чкі |
зні́чак |
| Д. |
зні́чцы |
зні́чкам |
| В. |
зні́чку |
зні́чкі |
| Т. |
зні́чкай
зні́чкаю |
зні́чкамі |
| М. |
зні́чцы |
зні́чках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
шматфа́рбны, ‑ая, ‑ае.
1. Тое, што і шматкаляровы (у 1 знач.). Яны [каменьчыкі] шматфарбныя, бліскучыя, празрыстыя; у іх дзівосныя імёны: Халцадон, Сердалік, Нефрыт... Брыль.
2. перан. Яркі, каларытны. Шматфарбны свет у мае ўваходзіць знічкі, Каб акунуцца ў крыніцу сэрца І песняй непаўторнай празвінець. Панчанка. Шматфарбная краса формы нішто, калі ў ёй няма ніякага зместу, — такую выразную думку ўклаў у гэты верш паэт. Лойка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ма́нія 1 ’псіхічны стан’, ’незвычайная цяга, слабасць да чаго-небудзь’ (ТСБМ). З польск. mania ’тс’ або з рус. мания (Крукоўскі, Уплыў, 88), якія з лац. mania < ст.-грэч. μανία ’шаленства’, ’захапленне, цяга’ < μαίνομαι ’шалею, вар’яцею’ (Брукнер, 322; Фасмер, 2, 569). Сюды ж манья́к, ст.-бел. маньякъ ’шалёны’, якое з с.-лац. maniacus ’тс’.
Ма́нія 2 ’здань, прывід’ (Ян.). Укр. манія́ ’тс’, рус. паўн., усх., перм. манья́ ’прывід (звычайна ў выглядзе старой кволай жанчыны)’, варон., паўд., зах. манья́к ’прывід, які з’яўляецца перад жнеямі’, тул. ’злы дух у выглядзе знічкі’. У выніку кантамінацыі мана́ (< мані́ць) і ма́нія 1. Гл. таксама маняя́.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
па́дающий
1. прич. які́ (што) па́дае; які́ (што) ва́ліцца; які́ (што) скіда́ецца; які́ (што) ідзе́; які́ (што) до́хне, які́ (што) здыха́е, які́ (што) гі́не; які́ (што) выпада́е; які́ (што) выва́льваецца; які́ (што) кладзе́цца; які́ (што) прыпада́е; які́ (што) спада́е; які́ (што) звіса́е; які́ (што) апада́е; які́ (што) зніжа́ецца, які́ (што) занепада́е, які́ (што) падупада́е, які́ (што) змянша́ецца; см. па́дать;
2. прил. па́даючы, паду́чы;
па́дающие звёзды астр. зні́чкі.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
звезда́ зо́рка, -кі ж., зара́, -ры́ ж.;
вече́рняя звезда́ вячэ́рняя зо́рка;
у́тренняя звезда́ зара́нка, зарані́ца;
не́бо усе́яно звёздами не́ба ўсы́пана зо́ркамі;
звезда́ пе́рвой, второ́й величины́ астр. зо́рка пе́ршай, друго́й велічыні́;
неподви́жные звёзды астр. нерухо́мыя зо́ркі;
па́дающие звёзды астр. зні́чкі;
Поля́рная звезда́ Паля́рная зо́рка;
пятиконе́чная звезда́ пяціканцо́вая зо́рка;
о́рден Кра́сной Звезды́ о́рдэн Чырво́най Зо́ркі;
знак отли́чия «Ма́ршальская Звезда́» знак адро́знення «Ма́ршальская Зо́рка»;
путево́дная звезда́ пуцяво́дная зо́рка;
счастли́вая звезда́ шчаслі́вая зо́рка;
морска́я звезда́ зоол. марска́я зо́рка;
◊
звёзд с не́ба не хвата́ет зо́рак з не́ба не хапа́е;
роди́ться под счастли́вой звездо́й нарадзі́цца пад шчаслі́вай зо́ркай;
звёзды счита́ть а) (мечтать) зо́ркі лічы́ць, луна́ць у надхма́р’і; б) (ротозейничать) варо́н страля́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)