зніка́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. зніка́нне
Р. зніка́ння
Д. зніка́нню
В. зніка́нне
Т. зніка́ннем
М. зніка́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зніка́нне ср. исчеза́ние, исчезнове́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зніка́нне, ‑я, н.

Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. знікаць — знікнуць. І толькі буйная, сакавітая трава зялёным шырокім кустом разрасталася на месцы знікання крынічкі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пропа́жа ж.

1. (действие) прапа́жа, -жы ж.; неоконч. прапада́нне, -ння ср., зніка́нне, -ння ср.;

2. (пропавший предмет) разг. прапа́жа, -жы ж., згу́ба, -бы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ухо́д​I м. (действие по глаг. уходи́ть​I)

1. адыхо́д, -ду м.; (выход) вы́хад, -ду м.; (исчезновение) знікне́нне, -ння ср.; неоконч. зніка́нне, -ння ср.; пакіда́нне, -ння ср.;

2. (бегство) уцёкі, -каў ед. нет, уцяка́нне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)