зне́шні

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. зне́шні зне́шняя зне́шняе зне́шнія
Р. зне́шняга зне́шняй
зне́шняе		 зне́шняга зне́шніх
Д. зне́шняму зне́шняй зне́шняму зне́шнім
В. зне́шні (неадуш.)
зне́шняга (адуш.)		 зне́шнюю зне́шняе зне́шнія (неадуш.)
зне́шніх (адуш.)
Т. зне́шнім зне́шняй
зне́шняю		 зне́шнім зне́шнімі
М. зне́шнім зне́шняй зне́шнім зне́шніх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

буквае́дства, -а, н. (іран.).

Чыста знешняе, фармальнае тлумачэнне чаго-н., якое наносіць шкоду сэнсу, сутнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паказны́, -а́я, -о́е.

1. Які паказваецца як узор.

Паказныя тавары.

Паказная стральба.

2. Разлічаны на знешняе ўражанне, прытворны.

Паказная сціпласць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ба́чнасць, -і, ж.

1. Магчымасць бачыць удалечыню.

Добрая б.

2. Знешні выгляд, які выклікае падманлівае ўражанне, знешняе падабенства чаго-н. (разм.).

Гэта толькі б. высакароднасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сімпто́м, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Характэрнае праяўленне якой-н. хваробы.

Сімптомы грыпу.

2. Знешняя прыкмета, знешняе праяўленне чаго-н.

Сімптомы крызісу.

|| прым. сімптаматы́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

буквае́дства, ‑а, н.

Іран. Чыста знешняе, фармальнае тлумачэнне чаго‑н., якое наносіць шкоду сэнсу, сутнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэфлектава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; незак.

1. Адказваць рэфлексам (у 1 знач.) на знешняе раздражненне.

2. Кніжн. Раздумваць, разважаць.

[Ад лац. reflectere — адлюстроўваць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чуллі́вы, -ая, -ае.

1. Якому ўласціва ўспрымальнасць знешніх, фізічных раздражненняў.

Чуллівыя нервы.

2. Які здольны ўлавіць нават нязначнае знешняе ўздзеянне.

Ч. прыбор.

3. Здольны да сентыментальнасці, тонкаадчувальны.

Чуллівае сэрца.

Ад гора людзі робяцца чуллівымі да іншых.

|| наз. чуллі́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

яйцараджэ́нне, ‑я, н.

У заалогіі — спосаб узнаўлення патомства жывёльным арганізмам, пры якім зародак развіваецца ў яйцах, адкладзеных у знешняе асяроддзе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

яйцакла́дка, ‑і, ДМ ‑дцы, ж.

У заалогіі — адкладванне аплодненых яец у знешняе асяроддзе. Яйцакладка ў птушак. Перыяд яйцакладкі. // Адкладзеныя аплодненыя яйцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)