зладзю́жка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
зладзю́жка |
зладзю́жкі |
| Р. |
зладзю́жкі |
зладзю́жак |
| Д. |
зладзю́жку |
зладзю́жкам |
| В. |
зладзю́жку |
зладзю́жак |
| Т. |
зладзю́жкам |
зладзю́жкамі |
| М. |
зладзю́жку |
зладзю́жках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
зладзю́жка м., разг., уменьш.-уничиж. вори́шка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
зладзю́жка, ‑і; Р мн. ‑жак; м.
Разм. пагард. Памянш. да зладзюга.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вори́шка уменьш.-уничиж. зладзю́жка, -кі м. и ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Сля́сіць экспр. ‘украсці’ (Сцяшк.). Рус. дыял. сля́сить ‘тс’, сля́мзить ‘тс’, сля́бзить, сля́пзить ‘тс’ і інш. Фасмер (3, 681) параўноўвае з рус. дыял. ля́мза ‘злодзей, зладзюжка’, ля́мзить ‘красці’. Апошняе не мае пэўнай этымалогіі (Фасмер, 2, 551). Сувязь з польск. łamzak ‘махляр’, чаш. lamzak ‘тс’ з ням. Lappsack Фасмер (там жа, са спасылкай на Карловіча) лічыць сумніўнай.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)