здыхля́к, -а́, мн. -і, -о́ў, м. (разм., пагард.).

Пра слабага, худога чалавека.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

здыхля́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. здыхля́к здыхлякі́
Р. здыхляка́ здыхляко́ў
Д. здыхляку́ здыхляка́м
В. здыхляка́ здыхляко́ў
Т. здыхляко́м здыхляка́мі
М. здыхляку́ здыхляка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

здыхля́к, -ка́ м., прост. замо́рыш, дохля́тина

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

здыхля́к, ‑а, м.

Разм. Пра слабага, худога мужчыну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дохля́к прост. здыхля́к, -ка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

здыхля́ціна, -ы, мн. -ы, -цін (разм.).

1. ж. Труп дохлай жывёліны.

2. перан., м. і ж. Тое, што і здыхляк (жарт., пагард.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Луба́к ’стары, худы конь’ (Юрч.), лубі́на ’тс’ (ветк., Мат. Гом.). Да луб 1 (гл.). Аб суфіксе ‑ак гл. Сцяцко (Афікс. наз., 146); экспрэсіўнасць, як у здыхля́к.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дохля́тина ж., разг. здыхля́ціна, -ны ж., здыхлі́на, -ны ж.; здыхата́, -ты́ ж., зды́хля, -лі ж., (о мужчине) здыхля́к, -ка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)