здурава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; зак. (разм.).

Сказаць, зрабіць якое-н. глупства, дурасць.

Я здураваў, што сам не схадзіў на нараду.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

здурава́ць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. здуру́ю здуру́ем
2-я ас. здуру́еш здуру́еце
3-я ас. здуру́е здуру́юць
Прошлы час
м. здурава́ў здурава́лі
ж. здурава́ла
н. здурава́ла
Загадны лад
2-я ас. здуру́й здуру́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час здурава́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

здурава́ць сов., разг. (допустить глупость) сглупи́ть; сдури́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

здурава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак.

Разм. Сказаць, зрабіць, дапусціць якое‑н. глупства, дурасць. Ладымер думаў: да чаго [Міхалючка] прыставіць? Здураваў, што з самай вясны не пайшоў ён у мяне чараду ганяць у поле. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сглупи́ть сов., разг. здурава́ць, зрабі́ць глу́пства.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сдури́ть сов., прост. здурава́ць, здурэ́ць, зрабі́ць глу́пства.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

памыліцца, ашукацца, прагадаць, пралічыцца; схібіць, укляпацца, здураваць (разм.); спаткнуцца, скапыціцца, пакаўзнуцца, збіцца (перан.) □ даць маху

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)