здабы́тчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. здабы́тчык здабы́тчыкі
Р. здабы́тчыка здабы́тчыкаў
Д. здабы́тчыку здабы́тчыкам
В. здабы́тчыка здабы́тчыкаў
Т. здабы́тчыкам здабы́тчыкамі
М. здабы́тчыку здабы́тчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

здабы́тчык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто займаецца здабычай чаго-н.

З. нафты.

2. Чалавек, які здабывае сродкі на жыццё (разм.).

|| ж. здабы́тчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

|| прым. здабы́тчыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

здабы́тчык м., разг. добы́тчик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

здабы́тчык, ‑а, м.

Той, хто займаецца здабычай чаго‑н. (напрыклад, золата, руды і пад.); той, хто здабывае што‑н. паляваннем, промыслам. Здабытчык нафты. Здабытчык золата. // Разм. Той, хто здабывае сродкі на жыццё (для сям’і, блізкіх); карміцель.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

здабы́тчыца, ‑ы, ж.

Жан. да здабытчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

добы́тчик в разн. знач. здабы́тчык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)