згружа́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. згружа́ю згружа́ем
2-я ас. згружа́еш згружа́еце
3-я ас. згружа́е згружа́юць
Прошлы час
м. згружа́ў згружа́лі
ж. згружа́ла
н. згружа́ла
Загадны лад
2-я ас. згружа́й згружа́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час згружа́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

згружа́ць несов. сгружа́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

згружа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да згрузіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

згрузі́ць, -ужу́, -у́зіш, -у́зіць; -у́жаны; зак., што.

Зняць які-н. груз з чаго-н.

З. мяхі з бульбай з воза.

|| незак. згружа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сгружа́ть несов. згружа́ць, згру́жваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

згру́жваць несов., см. згружа́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

згружа́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да згрузіцца.

2. Зал. да згружаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

згру́зка, ‑і, ДМ ‑зцы, ж.

Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. згружаць — згрузіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цяле́жка, ‑і, ДМ ‑жцы; Р мн. ‑жак; ж.

1. Спец. Ручная ці механічная павозка для перавозкі грузаў. Высокая чарнявая жанчына падкаціла цялежку да стала, пачала згружаць дэталі. Асіпенка.

2. Спец. Рухомая частка некаторых машын, тэхнічных канструкцый. Кранавыя цялежкі.

3. толькі мн. (цяле́жкі, ‑жак). У калёсах — пярэднія колы на восі з аглоблямі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паве́ць, ‑і, ж.

1. Пляцоўка пад страхой на слупах, прызначаная для хавання чаго‑н. ад дажджу, непагоды. І застукалі дзве сякеры — двое [салдат] калолі, а трое насілі дровы пад павець. Хомчанка. Пад павець пачалі насіць мяхі з цэментам, згружаць цэглу. Лупсякоў.

2. Памяшканне, дзе звычайна складаюць дровы; дрывотнік. Ралан, даючы ключ, загадаў Станіку і Чэсю прынесці дроў з павеці і распаліць стаяк. Грамовіч.

3. перан. Тое, што навісае, утвараючы падабенства павеці. Узняла парасоны дрэў Фергана, над асфальтам навісла павець прысад. Русецкі. Над галавой — дубоў павець, Віднеюць неба, горы, поле Праз лісцяў сець. Багдановіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)