зві́ліна, -ы, мн. -ы, -лін, ж.

Хвалістае скрыўленне, выгін.

З. ракі.

Звіліны мозгу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зві́ліна

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. зві́ліна зві́ліны
Р. зві́ліны зві́лін
Д. зві́ліне зві́лінам
В. зві́ліну зві́ліны
Т. зві́лінай
зві́лінаю		 зві́лінамі
М. зві́ліне зві́лінах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

зві́ліна ж. изви́лина;

з. ракі́ — изви́лина реки́;

~ны мо́зга — изви́лины мо́зга

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зві́ліна, ‑ы, ж.

Невялікае скрыўленне, закруглены заварот; загіб. Звіліна ракі. / Пра хвалістыя складкі на паўшар’ях мозгу. Звіліны на кары галаўнога мозгу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заві́ліна, -ы, мн. -ы, -лі́н, ж.

Выгіб, звіліна.

З. ракі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заві́ліна, ‑ы, ж.

Выгіб, звіліна. Парамі паварочваўся на завілінах ракі. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

свиль спец. заві́ліна, -ны ж., зві́ліна, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

изви́лина ж.

1. зві́ліна, -ны ж., заві́ліна, -ны ж.; (изгиб) вы́гін, -ну м.;

2. анат. зві́ліна, -ны ж.;

изви́лины мо́зга зві́ліны мо́згу;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вілю́жына, ‑ы, ж.

Абл. Звіліна. [Камандуючы] доўга моўчкі абследаваў вачамі лініі дарог, вілюжыны рэк і рачулак, блакітныя, плямы балот. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вілю́жына ’звіліна’ (КТС, БРС), утворана пры дапамозе апелятыўнага суф. ‑іна ад вілюга 1 (гл.). Сюды ж вілю́жны ’звілісты’, вілюжыны, вілюжыць КТС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)