зво́навы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. зво́навы зво́навая зво́навае зво́навыя
Р. зво́навага зво́навай
зво́навае		 зво́навага зво́навых
Д. зво́наваму зво́навай зво́наваму зво́навым
В. зво́навы (неадуш.)
зво́навага (адуш.)		 зво́навую зво́навае зво́навыя (неадуш.)
зво́навых (адуш.)
Т. зво́навым зво́навай
зво́наваю		 зво́навым зво́навымі
М. зво́навым зво́навай зво́навым зво́навых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зво́навы колоко́льный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зво́навы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да звана.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

звон, зво́на і зво́ну, м.

1. -а, мн. званы́, -о́ў. Ударны сігнальны падвясны інструмент (з медзі або меднага сплаву) у форме пустога ўсечанага конуса з падвешаным усярэдзіне ўдарнікам (языком).

Царкоўны з.

Пажарны з.

Званіць ва ўсе званы (таксама перан.: расказваць усім пра што-н.).

2. -у. Гук, які ўтвараецца гэтым інструментам, а таксама металічнымі або шклянымі прадметамі пры ўдары.

З. касы.

З. шклянак.

3. -у, перан. Погаласкі, плёткі.

Нечага было разносіць такі з. па сяле.

|| прым. зво́навы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

колоко́льный зво́навы;

колоко́льный звон звон, перазво́н.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)