звене́ть несов. звіне́ць;
звени́т в уша́х звіні́ць у вуша́х.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
бо́мкаць несов., разг. звони́ть; звене́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
балабо́ніць несов., разг.
1. звене́ть, бренча́ть;
2. прост. болта́ть, балабо́лить
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
звіне́ць несов.
1. издава́ть звон, звене́ть;
звіня́ць стру́ны — звеня́т стру́ны;
звіня́ць дзіця́чыя галасы́ — звеня́т де́тские голоса́;
2. (о насекомых) зуде́ть;
звіня́ць камары́ — зудя́т комары́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Звіне́ць ’утвараць металічны гук’. Рус. звенеть, укр. дзвеніти, звеніти, палаб. znane ’звініць’ (3 ас.), славен. zvę́niti. Ст.-слав. звенѣти. Ст.-рус. звенѣти. Ст.-бел. звинети (Скарына). Прасл. zvьnčti (або zvъněti, Копечны, Zákl. zásoba, 430) > чэш. zníti, славац. znieť ’звінець’ і інш. Прасл. слова мае спрэчныя суадносіны з і.-е. (Фасмер, 2, 86–88; Шанскі, 2, З, 77; Голуб-Копечны, 438). Першая магчымасць: zvьněti < і.-е. *gʼhu̯en‑ ’гучаць’: літ. žvéngti, лат. zvíegt ’іржаць’, алб. zē ’голас’ (Покарны, 1, 490; Траўтман, 374; Скок, 3, 668). Іншая магчымасць: і.-е. корань su̯en‑ ’гучаць’, ст.-інд. svanati ’гучыць’, лац. sono ’гучу’. Махэк₂ (717–718) пачатковае z замест s тлумачыць уздзеяннем зваць (гл.), звяк (гл.), які тады ўзводзіцца да *gʼhu̯en‑ (БЕР, 1, 623). Гл. звяга, звон, звяк.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)