зве́ку, прысл.

З даўніх часоў, спрадвеку.

Ён з. глухі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зве́ку

прыслоўе

станоўч. выш. найвыш.
зве́ку - -

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

зве́ку нареч. испоко́н ве́ку (веко́в)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зве́ку, прысл.

З даўніх часоў, спрадвеку. — Ці нарадзіўся ў вашай вёсцы хоць адзін вялікі чалавек? — Ды не. У нас звеку нараджаюцца толькі маленькія дзеці. «Вожык». // Зроду, ад нараджэння. Ён звеку глухі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)