зва́льшчык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
зва́льшчык |
зва́льшчыкі |
| Р. |
зва́льшчыка |
зва́льшчыкаў |
| Д. |
зва́льшчыку |
зва́льшчыкам |
| В. |
зва́льшчыка |
зва́льшчыкаў |
| Т. |
зва́льшчыкам |
зва́льшчыкамі |
| М. |
зва́льшчыку |
зва́льшчыках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
зва́льшчык, ‑а, м.
Той, хто займаецца звалкай чаго‑н. Звальшчык бярвення.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сва́льщик зва́льшчык, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)